Μη έχοντας βρει τον κατάλληλο τρόπο να τα βγάλω προς τα έξω, τα φύλαγα σε συρτάρια. Ώσπου μια μέρα, μια φίλη αυθόρμητα μου ζήτησε ένα σκίτσο μου. Λίγες μέρες μετά, μου έστειλε μια φωτογραφία της φορώντας μια μπλούζα με το σκίτσο. «Να μια καλή ιδέα: θα βγάλω τα σκίτσα μου βόλτα να πάρουν αέρα!», σκέφτηκα και έτσι ξεκίνησε όλη αυτή η ευχάριστη περιπέτεια. Η μουσική μου, τα σκίτσα, μου, οι φωτογραφίες μου, εγώ ο ίδιος, είναι η στιγμή να βγω απ’ το συρτάρι, να αγκαλιάσω τη ζωή με έναν άλλο τρόπο.

Πανσέληνος (Moonlight)

Είχαμε πάει κάποτε έξω από τη Ναύπακτο, στη Γλύφα. Βγήκαμε το βράδυ με τον Πέτρο και την παρέα μας και πήγαμε σε ένα μπαρ όπου υπήρχε μια εκδήλωση με μοντέλα ανδρικά και γυναικεία. Σε μια κρίση απίστευτης βαρεμάρας, σχεδόν ενόχλησης επειδή αφήνουμε τόσο χρόνο να φύγει μέσα απ’ τα δάχτυλά μας χαζά, πρότεινα στον Πέτρο να πάρουμε το σκάφος του και την παρέα μας και να πάμε για βραδινό μπάνιο. Καταλήξαμε έξω απ’ τα Τριζόνια, κάτι νησάκια στη μέση του Κορινθιακού, να κάνουμε βουτιές στο Απόλυτο μαύρο, μια σαγηνευτική θάλασσα μαύρη εντελώς, χωρίς φεγγάρι. Η Πανσέληνος ήταν αποκλειστικά και μόνο μέσα στο μυαλό μου δηλαδή. Και η εικόνα αυτής της βραδινής βουτιάς μου έχει χαραχτεί ως μια από τις πιο ωραίες μου στιγμές.

Βότσαλα (Pebbles)

Τα βότσαλα δεν είναι άλλο από την ίδια τη γη που ξεβράστηκε από τα κύματα της θάλασσας, που σμιλεύτηκαν για να πάρουν μια μορφή που ενθουσιάζει σχεδόν όλους τους ανθρώπους σε όλο το βάθος του χρόνου. Τα συγκεκριμένα βότσαλα ήρθαν ως έμπνευση από τον Άγ. Ρωμανό Τήνου όπου μέρος από την άμμο της παραλίας είναι μαύρο με ίχνη από σμύριδα, μια μαύρη άμμο που αστραποβολάει, γυαλίζει και δίνει μια μαγική αίσθηση. Να ‘ναι καλά ο Μάνθος που μας χάρισε το μέρος.

Άμμος (Ripples)

Πάντα έβρισκα συναρπαστικό τον τρόπο με τον οποίο το φως πέφτει στα κύματα της θάλασσας, φιλτράρεται από τις μορφές του φουσκώματος του νερού και αφήνει τα ίχνη του επάνω στα Όρη και τις κοιλάδες του αμμώδους πυθμένα. Εδώ το θέμα μου ήταν το φως, το νερό και η άμμος. Κολυμπούσα ξανά και ξανά προσπαθώντας να το καταλάβω, και μετά έβγαινα και έκανα σκίτσο για να δω πώς σχηματίζονταν οι μορφές. Η χαριτωμένη πινελιά είναι ένα ψαράκι, στα δεξιά του σκίτσου, που εμφανίζεται σε κάτοψη σχεδόν, από πάνω προς τα κάτω δηλαδή, και αφήνει τη σκιά του στην άμμο. Η θάλασσα αυτή ΕΙΝΑΙ ο Άγ.Ρωμανός.

Morocco

Πήγαμε στο Μαρόκο και είχαμε έναν καταπληκτικό ξεναγό, τον Ali που επέλεξε να μας δείξει πολλούς διαφορετικούς κόσμους μέσα σε αυτή τη χώρα. Όπως και σε κάθε ταξίδι, όλοι φέρνουμε κάποιου είδους «λάφυρα», τα πειστήρια της εμπειρίας μας, ένα σύμ-βολο. Για μένα το σύμβολο αυτό είναι το τασάκι, ένα όμορφο αντικείμενο με γεωμετρικά σχέδια. Οι σκέψεις μου γίνονται λέξεις, γράμματα και τα γράμματα επιστρέφουν ως εικόνες και μπλέκονται μεταξύ τους. Είναι το:
Μαγικό μαροκινό τασάκι
Κρύβεις κόσμους
Αγαπημένους
Στα χρώματά σου τα εξωτικά!

Ιαγουάρος (Jaguar)

H ιστορία του Ιαγουάρου είναι μια ιστορία αναμονής, μια ιστορία για τον Άνθρωπο-Κυνηγό, τον άνθρωπο που βάζει στόχους και μπορεί να περιμένει μέχρι να εμφανιστεί η καλύτερη ευκαιρία -το θήραμά του- για να τα καταφέρει. Είναι μια ιστορία για τον ενθουσιασμό της αναμονής και της έντασης : The thrill of the Chase όπως λένε και οι Deep Purple στο κορυφαίο άλμπουμ Perfect Strangers.

Καρδαμύλη (Kardamili)

Κάποτε είχαμε περάσει ένα Πάσχα στο σπίτι της φίλης μας της Ηλέκτρας στην Καρδαμύλη. Σε ένα υπέροχο σπίτι απολαύσαμε αυτές τις μέρες που είχαν τη μαγεία του Μεσσηνιακού Μανι-ακού Τοπίου. Μια μέρα που έβρεχε μείναμε αναγκαστικά μέσα. Καθήσαμε να κοιτάμε το παράθυρο και να χαζεύουμε τις κουτσουπιές, δέντρα που ανθίζουν το Πάσχα, να παίζουν με τη βροχή. Όπως γράφω, «Η σημερινή καλημέρα είναι μια καλημέρα βροχερή. Μια καλημέρα κλεισμένη μέσα με τις κουτσουπιές ν’ απολαμβάνουν τις στάλες μονάχες». Είναι άδικο να απολαμβάνουν τις στάλες μονάχες! Βγαίνω έξω.

Εμμονή

Από παιδί είχα μια εμμονή με την Τάξη. Η χωρίς τάξη ζωή μου (για λόγους οικογενειακούς και υγείας) ζητούσε απεγνωσμένα να μπει σε κουτάκια. Να βρεί όρια και ταυτόχρονα να ξεφύγει από αυτά. Άρα εδώ ο πρωταγωνιστής μου εδώ είναι «Μια ιδεοψυχαναγκαστική εμμονή. Η εμμονή της διάρρηξης των ορίων. Το δίλημμα της απελευθέρωσης ή-μη.» Με ένα ξυράφι χαράζω τα όρια (μεταξύ Πραγματικού και Φαντασιακού). «Στα όρια του Πραγματικού Sur-Real» λοιπόν, και «μη μου αλλάζετε θέση στα πράγματά μου»!

Λουλούδια (Flowers)

Τα λουλούδια πολύ τα αγαπώ, ειδικά όταν διαθέτουν μεθυστικό άρωμα. Αυτά που στερούνται αρώματος με ενοχλούν επειδή δείχνουν ψεύτικα. Η σύνθεση αρχικά φτιάχτηκε για την κάρτα γάμου του Βασίλη. Όμως ο Βασίλης δεν την προτίμησε. Και εγώ ήθελα απλά να πω ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν τα λουλούδια, Καλλιεργούνται και ποτίζονται, σα να είμαστε Μικροί Πρίγκηπες στους πλανήτες μας. Το αγαπώ πολύ αυτό το σκίτσο.

Bush of Ghosts

Μια Κυριακή έπαιζα με τους δίσκους μου. Νομίζω ξεκίνησα με με Pink Floyd, πολύ ταιριαστοί με Κυριακή πρωί και ελληνικό καφέ με πρωινό ήλιο, γλιστρώντας στα παλιά, ψυχεδελικά τους άλμπουμ. Κόλλησα στο Atom Heart Mother με την ψυχεδέλεια του Alan’s psychedelic breakfast. Και σηκώθηκα, έψαξα στη δισκοθήκη μου το δίσκο My life in the bush of Ghosts, που είναι η συνεργασία του Brian Eno με τον David Byrne και αποτελεί ένα κομβικό σημείο στην ορχηστρική ψυχεδελική μουσική. Η απουσία πλαισίου και ορίων κάνει για μένα δυνατή κάθε εκδοχή της πραγματικότητας, η οποία περνάει από τον ήχο στο σχήμα και στο χρώμα. Έφερα στο μυαλό μου έναν Ήλιο που είχα ζωγραφίσει κάποτε για την αγαπημένη μου Αίγυπτο, έναν Ήλιο μυστηριώδη, ερωτικό, φτιαγμένο σαν κόσμημα. Τον έκανα να καίει στη φλογισμένη διάθεση της στιγμής.

Sonja 1

Η Sonja είναι η εικονογράφηση που είχα κάνει πριν πολλά χρόνια για ένα κοριτσάκι που ονειρευόταν συνεχώς να αλλάξει τον κόσμο. Η εικονογράφηση δεν προχώρησε ποτέ, δεν εκδόθηκε, δε δημοσιεύτηκε, αλλά τα σκίτσα μου παρέμειναν κλειδωμένα στο συρτάρι.

Από αυτήν, επέλεξα να εκτυπώσω τις εικόνες σε μόνο 4 στιγμιότυπα, 4 σελίδες, και η καθεμία είναι άρρηκτα δεμένη με την προηγούμενη και επόμενη. Είναι σε σειρά.

Σε αυτό το στιγμιότυπο, ας το αποκαλέσουμε «1», η Sonja προσπαθεί με τη δύναμη του μυαλού της να κάνει το ξυλαράκι να κινηθεί, να μεταμορφωθεί σε Μαγικό Ραβδί για να αρχίσει να αλλάζει τον Κόσμο γύρω της.

Sonja 2

Η Sonja είναι η εικονογράφηση που είχα κάνει πριν πολλά χρόνια για ένα κοριτσάκι που ονειρευόταν συνεχώς να αλλάξει τον κόσμο. Η εικονογράφηση δεν προχώρησε ποτέ, δεν εκδόθηκε, δε δημοσιεύτηκε, αλλά τα σκίτσα μου παρέμειναν κλειδωμένα στο συρτάρι.

Από αυτήν, επέλεξα να εκτυπώσω τις εικόνες σε μόνο 4 στιγμιότυπα, 4 σελίδες, και η καθεμία είναι άρρηκτα δεμένη με την προηγούμενη και επόμενη. Είναι σε σειρά.

Σε αυτό το στιγμιότυπο, ας το αποκαλέσουμε «2», βγάζει λόγο, φαντασιώνεται ένα κόσμο με δέντρα που μιλάνε και Μαγικά Κάστρα, με σύννεφα που μπορείς να ταξιδέψεις επάνω τους και καράβια στον ουρανό.

Sonja 3

Η Sonja είναι η εικονογράφηση που είχα κάνει πριν πολλά χρόνια για ένα κοριτσάκι που ονειρευόταν συνεχώς να αλλάξει τον κόσμο. Η εικονογράφηση δεν προχώρησε ποτέ, δεν εκδόθηκε, δε δημοσιεύτηκε, αλλά τα σκίτσα μου παρέμειναν κλειδωμένα στο συρτάρι.

Από αυτήν, επέλεξα να εκτυπώσω τις εικόνες σε μόνο 4 στιγμιότυπα, 4 σελίδες, και η καθεμία είναι άρρηκτα δεμένη με την προηγούμενη και επόμενη. Είναι σε σειρά.

Σε αυτό το στιγμιότυπο, ας το αποκαλέσουμε «3», Σε αυτό το στιγμιότυπο, η Sonja έχει φτιάξει με το μυαλό της ένα Λευκό Πρίγκηπα από χιόνι και χορεύει μαζί του σε ένα μαγικό χορό.

Sonja 4

Η Sonja είναι η εικονογράφηση που είχα κάνει πριν πολλά χρόνια για ένα κοριτσάκι που ονειρευόταν συνεχώς να αλλάξει τον κόσμο. Η εικονογράφηση δεν προχώρησε ποτέ, δεν εκδόθηκε, δε δημοσιεύτηκε, αλλά τα σκίτσα μου παρέμειναν κλειδωμένα στο συρτάρι.

Από αυτήν, επέλεξα να εκτυπώσω τις εικόνες σε μόνο 4 στιγμιότυπα, 4 σελίδες, και η καθεμία είναι άρρηκτα δεμένη με την προηγούμενη και επόμενη. Είναι σε σειρά.

Σε αυτό το στιγμιότυπο, ας το αποκαλέσουμε «4», απογοητευμένη πια από τη ματαιότητα των ονείρων που έκανε αποφασίζει να παρατήσει τα όνειρα και να γίνει μάγισσα. Να καβαλήσει τη σκούπα της και να φύγει μακριά.

Ποντικός (Mouse)

Ο Ποντικός είναι μια ιδέα της Αφροδίτης. Νομίζω είναι το μόνο που «ζητήθηκε». Ήθελε έναν ποντικό χαμογελαστό, παιχνιδιάρη και σκανταλιάρη με πονηρόφατσα να κόβει βόλτες (και ποιός ξέρει τί να κάνει…)

Κόκκινη καλημέρα (Red Kalimera)

Η κόκκινη καλημέρα ξεκίνησε ως αστείο, ως πείραμα. Δεν ξεκίνησε ως «καλημέρα». Ταλαντευόμουν ανάμεσα σε μια φράουλα που ήθελα να φάω (αλλά φοβόμουν μήπως είναι ξινή και μου χαλάσει τη γεύση) και έναν κόκκινο ήλιο. Ο ήλιος το καλοκαίρι στις Σπέτσες ειδικά, τον Αύγουστο, στις 8.00 ακριβώς γίνεται κόκκινος. Και εγώ τον έχω δικό μου τον Κόκκινο Ήλιο. Αλήθεια. Οπότε άφησα το χέρι μου, που άτακτο όπως είναι ξεκίνησε απ’ τη φράουλα και πήγε στον κόκκινο ήλιο τον απογευματινό. Όλο αυτό μου συνέβη πρωί. Καλημέρα.

Ορέστης

Ο ήρωας και πρωταγωνιστής της ζωής μου, ο υπέροχος γιός μου Ορέστης, πρωτοστατεί σε πολλά σκίτσα μου. Εδώ είναι ακόμα μικρούλης, με τη ζακετίτσα και τα παιχνίδια του – το σκίτσο είναι η βάση για την κάρτα για τα βαφτίσια του. Εδώ κρατάει ένα μπαλόνι-κουμπί κόκκινο και στα πόδια του ο αγαπημένος του (τότε) κροκόδειλος και μια χρωματιστή μπλε (πάντα) μπάλα.

Drummer

Ο ντράμερ δε χρειάζεται συστάσεις. Λατρεύω το Ρυθμό στη μουσική, στα κτίρια, στη ζωγραφική. Τα ντραμς είναι η αγάπη μου. Θυμάμαι ένα απόγευμα, στο Πολυτεχνείο, είχαμε ένα μάθημα, «Ενεργειακό Σχεδιασμό» με έναν τύπο πολύ πολύ βαρετό. ¨εφυγα από τη σχολή, πήγα στο κέντρο και αγόρασα το πρώτο μου σετ τύμπανα.

Το πρωτότυπο σκίτσο, βρώμικο και μπλεγμένο με άπειρα άλλα σκίτσα στο ίδιο χαρτί, ένα σκίτσο με 2-3 γραμμές όλο κι όλο, το αγαπούσα ανέκαθεν. Ως φόρος τιμής στο παλιόσκίτσο , το καθάρισα, του έδωσα τη δύναμη που του χρειάζεται, και το φοράω με χαρά. Αν ήταν άνθρωπος θα ήταν σίγουρα ο Phil Collins, μπορεί όμως και ο  John Bonham.

Νυχτερινή διάθεση (Night Mood)

Πολύ συχνά κάνω σκίτσα στο μετρό. Χαζεύω τους ανθρώπους, προσπαθώ να αφουγκραστώ τη διάθεσή τους. Αυτή η κοπέλα, φτυστή ο Lenny Kravitz, φορούσε σκούρα γυαλιά ηλίου και είχε κουρνιάσει στο παράθυρο Δευτεριάτικο, προφανώς μη μπορώντας να προσαρμοστεί στη νέα εβδομάδα και το πρωινό ξύπνημα.

«Νυχτερινή διάθεση – σήμερα το πρωί» σκέφτηκα και φτάσαμε στον προορισμό μας, όποιος και αν είναι αυτός.

Ψυχώ (Psycho)

Μετά από χωρισμό στην τρυφερή ηλικία των 22 ήμουν κομμάτια. Ένιωθα στεναχώρια, και εκνευρισμό, να αποσυντονίζομαι και να αισθάνομαι ότι ακόμα και το νερό θα χυθεί για να με σβήσει όπως με ξέρω. Ένιωθα τις σκέψεις και το χαρακτήρα μου να διαχέονται και τα χρώματά μου να μου ξεφεύγουν από κάθε περίγραμμα. Πολλοί πυρήνες σκέψης: ένα πρόσωπο, ένα μάτι, μία σφαίρα που εκτινάσσεται. Θερμά και ψυχρά σε μια λεπτή (προσωρινή; ) ισορροπία.

Mohito

Ήμουν στη μέση μιας συνεδρίασης καθηγητών. Και άκουγα πράγματα που δε μου άρεσαν, Πολλά ψέματα, να ευλογήσουμε τα γένεια μας, να δειλιάσουμε, να μην πάρουμε ευθύνη, να αφήσουμε τα πράγματα στην ησυχία τους. Μόνο που ποτέ δε μου άρεσαν τα ψέματα ούτε αυτού του είδους οι συμβάσεις, ειδικά στο χώρο της εκπαίδευσης. Οι περισσότεροι άνθρωποι που ασχολούνται με την εκπαίδευσης ΔΕΝ είναι Δάσκαλοι, Εκπαιδευτικοί. Είναι απλοί διεκπεραιωτές μια βολικής επαγγελματικής απασχόλησης. Οπότε είχα τα νεύρα μου, Πολλά. Και ήθελα να τους το πω και μετά να βγω έξω να πιώ ένα ποτό. Ένα ευχάριστο ξινό και γλυκό Μοχίτο.

EmMental

Οι Monty Pythons είναι κάνει κάποτε μια ταινία με κάποιους ληστές που μπαινόβγαιναν στο χωρο-χρόνο μέσα από «τρύπες» και ασυνέχειες. Ο Χρόνος, γεμάτο τρύπες σαν τυρί έμμενταλ, πολλές ευκαιρίες να μπαίνεις από κάπου και να βγαίνεις κάπου αλλού. Έτσι ακριβώς είναι η ζωή μας. Γεμάτη χαραμάδες, ευκαιρίες να είσαι κάπου και να φαντασιώνεσαι κάτι άλλο. Το σκίτσο τιτλοφορείται EmMental ακροβατώντας ανάμεσα στο τυρί Emmental και σε μια νοητική διαδικασία (Mental). Με αυτόν τον τρόπο, στη μέση μιας αναμφισβήτητης Πραγματικότητας

«καμμιά φορά οι ονειρικές μορφές έρχονται απροειδοποίητα, ακάλεστες

ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ

ΤΑΡΑΖΟΥΝ +

ΕΝΟΧΛΟΥΝ

Την όποια ησυχία νομίζουμε ότι έχουμε

Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι η ηρεμία ήταν πλασματική

Και δεν υπήρχε στ’ αλήθεια. Η αλήθεια

Λοιπόν ήταν ότι δεν τη θέλαμε αυτήν την

Ησυχία – αδημονούσαμε την ταραχή, το

ξύπνημά μας – καλημέρα

Υποθαλάσσια αγάπη (Underwater love)

Η εικόνα αυτή πάλι έχει ως αφορμή τον καλό μου φίλο, δεινό βουτηχτή και ψαρά ψαροντούφεκου. Φλερτάρει όμως και με τις εικόνες που είχα ως παιδί από τον Κουστώ. Είναι ο Υπέροχος Υποβρύχιος Κόσμος, ένας κόσμος που χαρίζει την ομορφιά του σε όποιον αντέχει να τη δει. Ο τίτλος, Underwater Love προέρχεται από το ομώνυμο τραγούδι των Faith No More ενώ η ίδια η εικόνα είναι απόλυτα σιωπηλή.

Φύλλα (Fylla)

Πριν πολλά πολλά χρόνια έγραψα ένα παραμύθι για φύλλα από δέντρα του δάσους. Μια ιστορία για τα κόκκινα φύλλα και τα πράσινα πλατανόφυλλα. Πέρασε πολύς καιρός και τα φύλλα ξανάρθαν στο μυαλό μου σαν μια εικόνα. «Με αφορμή παλιό αγαπημένο παραμύθι δικό μου, ΑΣ ΑΦΗΣΩ ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΝΑ ΕΚΤΙΝΑΧΘΟΥΝ ΑΠΟ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ». Την εικόνα της έκρηξης συνοδεύει η μουσική των Deep Purple, το ορχηστρικό Son of Alerik και μετά το I feel like screaming. Μια περίεργη διάθεση αμφιταλάντευσης και αιώρησης.

Love Tattoo

Μέσα σε κάθε φυτο dandelion (κλέφτης) ζει ένα νεραιδακι. Όταν έρθει για πρώτη φορά ένα παιδάκι και το φυσήξει, χαρίζει στο νεραιδακι την πρώτη του πτήση. Έτσι, μόλις πετάξει, το νεραιδακι χρωστάει στο παιδάκι να του υλοποιήσει μια του ευχή. Η Αφροδίτη μου ζήτησε την αγαπημένη της εικόνα, μια πεταλούδα, και μαζί έναν «κλέφτη», αυτό το λουλούδι (;) που πετάνε τα φτερά του και φεύγουν ταξίδι στον άνεμο. Μου ζήτησε να το σχεδιάσω ως τατουάζ, μακρόσυρτο, γραμμικό, λιτό, σα μια λέξη που ξεδιπλώνεται, μετασχηματίζεται και πετάει μακριά μας, σαν ηχώ.

Baby Dive

Το σχέδιο αυτό ξεκίνησε ως πρόσκληση στα βαφτίσια της ανηψιάς μου Κάλλιας. Γι’ αυτό και το μωρό είναι τόσο ξανθό. Το Baby dive ΕΙΝΑΙ η Καλλίτσα. Το σκίτσο δηλαδή ξεκίνησε με έναν σκοπό. Ο σκοπός ήταν να διασκεδαστεί η βουτιά του μωρού στο νερό της κολυμπήθρας και να παρουσιαστεί σαν μια βουτιά στη θάλασσα με μάσκα και αναπνευστήρα. Το σκίτσο τελικά δεν έφτασε να γίνει κάρτα. Εγώ όμως το αγαπάω πολύ και συνεχίζω να νιώθω ότι από μωρό βουτάω και απολαμβάνω τη θάλασσα με μάσκα και αναπνευστήρα για να έρθω σε επαφή με τη μαγεία του Υποθαλάσσιου. Ήταν το πρώτο σκίτσο που εκτύπωσα με μπλουζάκι και το φόρεσα στις διακοπές γεμίζοντάς το θάλασσα και άμμο. Στην Τήνο.

Τέρας (Monster)

Το τέρας είναι ένα Αστείο. Ένα πείραμα με τα εργαλεία του iPad, μια αναζήτηση: επειδή όταν μεγαλώσω θα σχεδιάζω καρτούν για την Pixar. Όταν. Άμα. Είναι λοιπόν μια έκρηξη από κέφι, ένα πλάσμα αστείο και φανταστικό. Χωρίς «πριν» και «μετά», μονόφθαλμο και μαλλιαρό μας χαμογελάει θυμίζοντάς μας ότι η ζωή θέλει χιούμορ και αντοχές να δραπετεύουμε από αυτά που μας γυροφέρνουν στον «πραγματικό κόσμο»

Button Balloon

Προφανώς το σκίτσο είναι μια λεπτομέρεια, ένα απόσπασμα από το προηγούμενο σκίτσο «Ορέστης». Μου άρεσε τόσο πολύ το μέρος αυτό του σκίτσου, η απλότητα της γραμμής και το όνειρο όλα τα κουμπιά του κόσμου να γίνουν μπαλόνια και να πετάξουν ψηλά, που του έδωσα χώρο να αναπνεύσει, να γίνει αυτόνομο σκίτσο, να φορεθεί και να φύγει βόλτα όπου εκείνο επιθυμεί.

Φυσαρμόνικα (Harmonica)

Η «Φυσαρμόνικα» είναι μια ιστορία νερού (πάλι). Έλκει την καταγωγή της από τότε που πήγαινα στο (δημοτικό) κολυμβητήριο της Νέας Σμύρνης στα διαλείμματα διαβάσματος σε εξετάσεις του Πολυτεχνείου, στις ώρες κοινού φυσικά. Είναι μια μίξη από σκέψεις την ώρα που κολυμπάω και ξέρω ότι έξω βρέχει, ή όταν είναι στο δωμάτιό μου την Κυριακή, έξω βρέχει και σκέφτομαι την πισίνα. Γι’ αυτό και όπως γράφω «μού’ ρχονται στο μυαλό στάλες από βροχή κυριακάτικη». Ακούω Στερεονόβα και «ευχές που έχουν γίνει πουλιά και προς τα πού πετάνε». Τελειώνει ο δίσκος και βάζω ν’ ακούσω καθαρόαιμο μπλουζ. Τα ίχνη που άφησαν πίσω τους οι Στερεονόβα φεύγοντας μπλέκουν με τη φυσαρμόνικα των μπλουζ του Σικάγο και όλο αυτό το μπλέξιμο εικόνων και ήχων Κυριακή χάνονται ξεμακρύνοντας «σα σύννεφο που γεννούν τον ηλιοβασίλεμα κόκκινο κόκκινο κόκκινο Ήλιο»

Εντελώς ξένοι (Perfect Strangers)

Το τραγούδι των Deep Purple, “Perfect Strangers” είναι ο πρωταγωνιστής της σκέψης που εκδηλώνεται σε ένα κλειστό ερμητικά μέρος, μέσα στο συρμό του μετρό που πηγαίνει στο Χαλάνδρι. Σε μια στιγμή χωρίς πλαίσιο, χωρίς πριν και μετά, σε ένα τοίχωμα περιοριστικό, η σκέψη είναι το όχημα της στιγμιαίας απόδρασής μου. Η πόρτα του συρμού στα δεξιά, με το λογότυπο του αγαπημένου μου συγκροτήματος.

In Possession

Το κομμάτι των Sound συντρόφευε τις «Ιστορίες της προηγούμενης Νύχτας», μιας μονοσέλιδης εικόνας-ιστορίας που ξεκινάει από το σπίτι. Τα αντικείμενα του σπιτιού, μια κουδουνίστρα, μια αυγουλιέρα, ένα τασάκι και μερικά βότσαλα συνθέτουν το σκηνικό της σκέψης. Η σκέψη είναι μια ακροβασία ανάμεσα στο Χάος και την Τάξη, στο χαοτικό μοντέλο του Bohr ενάντια στο μοντέλο Τάξης του Einstein και μεταφέρεται σε ήχο καθώς μετουσιώνεται σε ρυθμό από τύμπανα με πολλά παρεστιγμένα. Λατρεύω τα παρεστιγμένα, ρυθμικά «σημεία» μεταξύ θέσης και άρσης (αν τα λέω καλά)

Ναι (YES)

Το σκίτσο είναι πάλι ένα απόσπασμα. Αποτελεί μέρος μιας Αιγυπτιακής σκηνής με παραστάσεις από τη διακοσμητική μάσκα του Τουταγχαμών, τοιχογραφίες και ζωγραφικά. Η Αίγυπτος στην ηλικία των 20 ήταν πολύ σημαντική για μένα. Πήρα ένα μέρος της διακοσμητικής μάσκας, το αγκάλιασα και αφέθηκα.

«Ναι, θέλω» ψιθύρισα, και έγινε σκίτσο.

Πάθος (Passion)

Πάντα προσπαθούσα να αποδώσω μια αίσθηση, μια διάθεση, με μία μόνο γραμμή. Αποφασιστικά, χωρίς προσχέδια, με μία γραμμή με πυγμή. Φαντάστηκα να πλάθω μια κοπέλα τόσο εύκολα όσο μια γραμμή. Απλά, αβίαστα, με μια γραμμή μόνο. Πάθος!

ET

Η ανάμνηση από τη γνωστή ταινία του Spielberg που στιγμάτισε τα παιδικά μας χρόνια έγινε κάρτα για το γάμο μου, ένας φόρος τιμής σε όλα όσα (οι άλλοι λένε ότι) δεν υπάρχουν, αλλά για εμάς είναι μια απολαυστική πραγματικότητα.